Blog

Powieść „Kruchość jutra” to utwór nienadający się dla czytelników złaknionych sensacji, przygód czy szczęśliwego, miłosnego zakończenia. Ewa Bauer postawiła bowiem na minimalizm w charakterystyce bohaterów, skupiając się wyłącznie na emocjach i trudnych wyborach. Historia Anny i Roberta może być dla nas przestrogą. Przestrogą ukazującą, że pozory czasami mogą mocno zmylić, a od raz podjętych decyzji nie będzie już odwrotu. Jeśli jesteście gotowi na taką właśnie prozę, to zachęcam.

Trochę smutku mnie ogarnęło przy „Polowaniu” Ewy Bauer, pokazujące jak trudno oszukać świadomość dziecka, które wyczuwa, kiedy coś nie gra w ich rodzinie. Tak pisze autorka recenzji o „O choinka”

Autorka recenzji antologii „O, choinka!” wyróżnia m.in. moje opowiadania: Cud Narodzin „Opowiadanie jest dopracowane i jako pierwsza wyróżnia się, pozostając w pamięci”,

„Ponad przeciętność, tudzież słabiznę tegoż zbiorku wybijają się zdecydowanie trzy utwory. „Wurdałak” Grzegorza Gajka – znakomicie napisana, niezwykle klimatyczna wariacja na temat

Fragment recenzji:  „Z opowiadań najbardziej spodobały mi się: „Zbłąkana dusza” Andrzeja Paczkowskiego, „Skrzypce” Anny Rybkowskiej i „Pielgrzymka” Ewy Bauer. Mam nadzieję, że

Zapraszam do zapoznania się z wywiadem dla bloga Papierowa Orchidea 🙂

Temat może nieco już banalny , ale ciekawie przez autorkę przedstawiony. Powieść wywarła na mnie dobre wrażenie. , ale po jej przeczytaniu czuje pewien niedosyt. Czekam zatem na kontynuację ,bo jestem bardzo ciekawa jak potoczą się losy Anny oraz Roberta i Michała.

Książka jest bardzo ciekawie napisana, już od pierwszych stron bardzo mi się spodobała. Jest to typowy romans, jednak mimo to czyta się go dobrze, fabuła nie jest taka, jak w innych książkach. Czyta się ją szybko, akcja toczy się kilkuwątkowo przez co możemy poznawać losy każdego z bohaterów. Mimo, że nigdy nie słyszałam o tej książce, ani nie czytałam żadnej innej książki tej autorki nie żałuję , że po nią sięgnęłam.

„W nadziei na lepsze jutro” czytałam z przyjemnością – w pewnym momencie dałam się wciągnąć w wir wydarzeń, nie mając pojęcia, jak zakończą się problemy małżeństwa Kalinowskich. Za każdym razem, gdy Anna i Robert pożegnali gradowe chmury, jakie pojawiły się nad ich związkiem, to zaczęły pojawiać się kolejne problemy, jakich finał mógł być naprawdę w dowolnym kolorze tęczy. Łatwo można utożsamić się z bohaterami, zastanawiać się nad ich postępowaniem, rozmyślając o tym, jak my postąpilibyśmy na ich miejscu. Ewa Bauer doskonale pokazała, że w życiu może wydarzyć się praktycznie wszystko i to nie od nas zależy jak ułoży się nasza egzystencja – decydujący wpływ mają na to osoby, które kochamy.

Książka, która nie wywołuje w czytelniku emocji jest książką bez tego „czegoś”. „W nadziei…” to „coś” ma i gdy śledziłam losy bohaterów biłam im brawo aby ich dopingować, marszczyłam brwi gdy byłam niezadowolona, wściekałam się na Roberta, popierałam decyzje Ani, a gdy myślała o małżeństwie sama zastanawiałam się co ja bym zrobiła na jej miejscu. Tak naprawdę łatwo nam oceniać stojąc z boku, a to wszystko nie jest takie proste, nicie jest czarno-białe. Tak, ta pozycja wywołuje ogromne emocje w czytelniku, które też zdecydowanie długo w nim zostaną.